Tag: บูจินกัน

สำหรับตัวผมแล้ว แม้ว่าจะเคยเดินทางไปต่างประเทศมาบ้าง แต่ครั้งนี้ผมยอมรับว่าผมตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะสำหรับการเดินทางครั้งนี้ของผมไม่ได้มีจุดประสงค์เพียงเพื่อไปเที่ยว แต่เป็นการเดินทางเพื่อไปฝึกฝนตัวเองและเก็บเกี่ยวประสบการณ์และความรู้ใหม่จากการฝึกศิลปะการต่อสู้ บูจินกัน บูโด ไทจุสสุ ในวันแรกของการฝึกที่ Hombu Dojo (ฮอมบูโดโจ) ซึ่งวันนี้เป็นการสอนของ“อาจารย์ ชิราอิชิ”เมื่อเข้าไปในโรงฝึกผมเห็นชาวต่างชาติมากมาย บางส่วนกำลังเปลี่ยนชุดฝึกบางส่วนเริ่มจับคู่ฝึกซ้อมกันเป็นการยือเส้นยืดสายเพื่อเตรียมรับการสอนจากอาจารย์ แต่สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจและคลายความวิตกกังวลคือ ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสคำนับและกล่าวทักทายกันอย่างเป็นมิตรไม่ว่าใครจะมาจากประเทศอะไรเมื่อเข้ามาในโรงฝึกก็จะโค้งคำนับทักทายกันทำให้ผมได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ 2 คนคือ เคจจากแคนาดาและ

สำหรับการเดินทาง ไปฝึกที่ประเทศญี่ปุ่นในปีนี้ เป็นระยะเวลา ประมาณ 7 วัน ในช่วงวันที่ 1-7 มีนาคม ซึ่งมีสมาชิกที่ร่วมเดินทางทั้ง 6 คน โดยในปีนี้มีสมาชิกที่เข้ารับการสอบสายดำระดับ 5 (Sakki Test) จำนวน 4 คน และ

การฝึกวันพุธที่โรงฝึกคาชิวะ ได้มีโอกาสได้ฟังอ.ชิราอิชิเล่าให้ฟังหลายเรื่อง แต่มีช่วงหนึ่งที่ท่านพูดถึง Management และ Leadership เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยได้คิดถึงมาก่อน ผมไม่ได้เริ่มฝึกบูจินกันเพราะอยากเรียนการบริหาร ผมแค่ อยากจะมาฝึกศิลปะต่อสู้เท่านั้น แต่ถ้าลองคิดดีๆ ในสมัยโบราณ ถึงแม้จะเก่งแค่ไหน เราตัวคนเดียวไม่สามารถไปรบกับคนทั้ง กองทัพได้เราจะต้องจัดตั้งกองทัพร่วมกันคนอื่นเพื่อจะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามให้ได้คนระดับบนในกองทัพก็ต้องดูว่าใครมีความ สามารถอะไร เหมาะสมกับงานประเภทไหน หากเขายังมีความสามารถไม่เพียงพอ เราจะสามารถฝึกฝนเขาให้เก่งได้อย่างไร ที่

ตอนที่ 2 ผู้ฝึกที่ดีและผู้ฝึกที่ไม่ดี การเดินทางไปญี่ปุ่นรอบนี้ผมเจอฝรั่ง (โดยเฉพาะฝรั่งสายเขียว) ที่เข้าฝึกบูจินกันเยอะมาก แต่กลับเจอคนญี่ปุ่นที่มา ฝึกค่อนข้างน้อย ฝรั่งที่ได้เจอก็มีทั้งดีและไม่ดี (แต่ส่วนใหญ่จะไม่ดี) วันแรกที่ฮอมบุ เจอฝรั่งสองคนยืนหอมแก้มกันในโรงฝึก … คือเข้าใจว่าเป็นเรื่องธรรมดาของฝรั่ง แต่นี่โรงฝึกนะครับ เคารพโรงฝึกหน่อยดีมั้ย? อีกคนใส่กางเกงเป็นขากว้างๆคล้ายๆ ขาก๊วยไม่ใส่ทาบิอีกคนมาตีลังกาหกสูงในโรงฝึก ฝรั่งอีกหลายคนก็ไม่ได้ตั้งใจฝึก ระหว่างฝึกก็จับกลุ่มคุยกัน เวลาทำก็ทำไป คนละท่ากับอาจารย์ (แล้วยังมีการมาสอนอีกว่าต้องทำแบบนี้) พอทำไม่ได้ก็ใช้แรง ฝรั่งคนเดียวกันเนี่ยแหละเวลาที่อาจารย์ให้ ออกไปแสดงท่าที่เรียนมาในวันนี้ให้ดูก็ไปโชว์ตีลังกา

วันที่ 1-7 มีนาคม 2558 ผมได้ร่วมเดินทางไปฝึกที่โรงฝึกบูจินกันประเทศญี่ปุ่นกับอาจารย์และเพื่อนร่วมโรงฝึกจาก ประเทศไทย ถึงแม้ผมจะเคยเดินทางไปมาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้จะมีความพิเศษอยู่สักหน่อย เนื่องจากผมจะต้องเข้าสอบ สายดำระดับห้าด้วย อันที่จริงมีเรื่องที่น่าสนใจอยู่หลายๆเรื่อง แต่จะขอเล่าเรื่องหลักๆให้ฟังสัก 3 เรื่องนะครับ ตอนที่ 1 Sakki Test กับฝีมือ การสอบสายดำระดับ

จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของผู้เขียน มีผู้ที่เข้ามาฝึกหลายคน เข้ามาฝึกพร้อมกับคาดหวังผลของการฝึกไว้สุงมาก คิดว่าถ้าเข้ามาฝึกบูจินกันแล้ว จะสามารถเก่งได้ทันทีโดยใช้เวลาไม่นาน เพราะมั่นใจในความสามารถของตัวเองว่ามีไม่น้อยกว่าใครๆ ในความเป็นจริงแล้ว บูจินกันเป็นวิชาศิลปะต่อสู้ที่ต้องใช้เวลาในการฝึกต่อเนื่อง สม่ำเสมอเป็นเวลานาน กว่าที่จะเข้าใจถึงหลักการและเทคนิคต่างๆ และความเข้าใจที่เกิดขึ้นนั้น ก็อาจจะเปลี่ยนไปตามระดับความสามารถของผู้ฝึกอีกด้วย เช่น ในการฝึกเทคนิคพื้นฐานง่ายๆ ขณะที่เราเข้ามาฝึกใหม่ๆ เราก็มักจะคิดว่าเราเข้าใจเทคนิคนั้นแล้ว เราสามารถทำตามที่อาจารย์สอนได้แล้ว เพราะเราสามารถทำได้เหมือนกับที่อาจารย์แสดงให้ดูทุกอย่าง แต่พอเราฝึกไปนานๆ ประสบการณ์ในการฝึกมากขึ้น

คะมะเอะ (構え Kamae) หรือการตั้งท่าในการต่อสู้ นั้นถือได้ว่าเป็นพื้นฐานที่จำเป็น และสำคัญมากที่สุดอย่างหนึ่งในการฝึกจะเห็นได้ว่าผู้ฝึกเริ่มต้น หลังจากฝึกอุเคมิ (ม้วนหน้า ม้วนหลัง การเซฟตัวเอง) แล้ว พื้นฐานต่อไปที่ฝึกก็คือ การฝึกคะมะเอะหรือท่ายืนนั้นเอง ซึ่งไม่ไช่แต่การฝึกของผู้ฝึกเริ่มต้นเท่านั้น การฝึกทั่วไปโดยปกติก็จะมีการฝึกของคะมะเอะอยู่เสมอ ๆ ด้วย ทำไมคะมะเอะจึงมีความสำคัญ? ทำไมถึงบอกว่าเป็นรากฐานของฝึกที่ขาดไม่ได้? ก็เพราะว่าคะมะเอะนั้นเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผู้ฝึกนั้นได้รับรู้ถึงสรีระ

จากประสบการณ์ที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันนี้ ได้พบเห็นคนที่สนใจเข้ารับการฝึกเป็นจำนวนมาก แต่จนถึง ณ ปัจจุบัน จำนวนผู้ที่ยังคงเข้ารับการฝึกอยู่นั้นกลับยังมีจำนวนน้อยมากเมื่อเทียบกับจำนวนโดยรวม “หลายคนเข้ารับการฝึกเพียงไม่กี่ครั้ง” “หลายคนเข้ารับการฝึกนานพอสมควร นานพอที่จะทราบได้ว่าเป็นวิชาที่ตนชอบหรือไม่” “หลายคนเข้ารับการฝึกจนได้สายดำก็มี” ที่กล่าวมานี้ทุกคนมีโอกาสเลิกฝึกเท่ากันหมด นั้นเป็นเพราะแต่ละคนขาดวัตถุประสงค์และเป้าหมาย หลายคนเมื่อเริ่มต้นเข้ารับการฝึกอาจจะไม่ได้มีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนแต่หากเริ่มต้นฝึกแล้วนั้น ทุกคนควรมีเป้าหมาย มีหลายคนที่เข้ารับการฝึกจนได้ระดับสายดำแล้วเลิกฝึกไปเพราะขาดเป้าหมายยิ่งเป็นที่น่าเสียดายอย่างมากกับเวลาที่เราได้รับการฝึกไป หากเปรียบเทียบกับบริษัทก็คงเสียงบประมาณในการอบรมไปพอสมควร สำหรับการวางเป้าหมายสำหรับการเข้ารับการฝึกนั้น ง่าย ๆ โดยเฉพาะเข้ารับการฝึกกับโรงฝึกบูจินกันประเทศไทย

เล่าเรื่องต่อจาก ตอนที่1 ในบล๊อค http://start-practice.blogspot.jp/ เริ่มต้นบทความนี้ด้วยการไปฝึกที่ ญี่ปุ่นนั้นไม่สบายอย่างที่คิด สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า เหนื่อย ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าการที่ อาจารย์ไปเข้ารับการฝึกนั้นสบาย แต่จากที่ได้ไปปรากฏว่าผิดคาด ตัวอย่างเช่นการเดินทางไปฝึกที่ Kashiwa ถ้าจำไม่ผิดนั่งรถไฟไปใช้เวลาเกือบชั่วโมง แล้วยังต้องเดินต่อเพื่อเข้าไปที่สถานะที่ฝึกอีกเกือบชั่วโมง ดังนั้นความคิดเปลี่ยนทันทีว่า กว่าอาจารย์จะได้รับสายดำระดับสูงขนาดนี้ ต้องเดินทางเท่าไหร่ไม่ใช่สบายอย่างที่คิด นี้คือความเข้าใจที่ถูกต้องอย่างแรก สิ่งต่อไปที่อยากจะแชร์คือ การฝึกวันแรกที่โรงฝึกใหญ่